South West USA 2012

Hotel: Maswik Lodge Grand Canyon

Corné was al vroeg wakker dit keer. Rond half 7 ging hij al naar buiten om naar de zonsopgang te kijken bij de Rim. De zon was al wel op, maar het waren toch mooie plaatjes. Tijdens die ochtendwandeling zag hij ook nog een hertje. Rond half negen aten we onze eigen boterhammen en gingen daarna te voet richting het opstappunt van de shuttlebus. We reden een eindje mee tot aan Mohave Point. Vanaf hier wandelden we langs de Grand Canyon tot aan Pima Point. We waren zowat de enige mensen hier. Dat vonden we nogal opvallend. We hadden verwacht dat het er heel druk zou zijn. Ook was het bewolkt, dus de temperatuur was goed te doen. Timo en Stijn liepen wat rond met stokken, dus iedereen naar z’n zin. Bij Pima Point aten we wat en namen toen de bus tot aan Hermits Rest, het eindpunt. Hier nog wat rondgekeken, ijsje gegeten, en door de giftshop gelopen. Het bleef telkens mooi om de Canyon te zien, op ieder punt zag hij er weer anders uit. Na de nodige foto’s gingen we met de bus terug naar de Village. Het was nog vroeg, tegen 2 uur. We hadden niet verwacht dat we al zo snel rond zouden zijn. Nu konden we in elk geval naar het Hopi House. Hier werd een show gehouden door een aantal Navajo dansers. Dit was leuk om te zien. Wel jammer dat het begon te regenen. Maar volgens de Indiaan was regen goed, hier moesten we blij mee zijn. Tja, daar denken we in Nederland toch anders over. Na het optreden nog even in het Hopi House gekeken, en toen teruggegaan naar de kamer. Hier konden we nog even relaxen, of buiten spelen met een aantal takken en stenen. Veel heb je dan niet nodig. Om zes uur zijn we weer bij het restaurant van de Maswik Lodge gaan eten. De kids hadden cheeseburger met frietjes, en wij hadden taco’s. Allemaal weer goed gegeten. Nu nog wat rondwandelen en morgen vertrekken we naar Sedona.

Afstand: 366 km

Hotel: Maswik Lodge Grand Canyon

In Bluff werden we rond 8 uur wakker. Het ontbijt was rommelig. Het brood in de zakken. Zoeken waar je alles kon vinden. Maar afijn, het smaakte verder wel. Om kwart voor tien waren we al op weg. Al vrij snel reden we door Monument Valley. Erg bekend van alle Westerns natuurlijk. We besloten om niet het park zelf in te gaan, maar om wat foto’s te maken en door te rijden. De wegen waren lang, vrij eentonig. We reden door Navajo Country. We kwamen door Kayenta en Tuba City, kleine Indianenstadjes. Volgens ons is er veel bijgebouwd,vergeleken met 15 jaar geleden. Bij een Mac namen we koffie en de kids kregen een softijsje. De gast achter de balie had nog niet vaak ijsjes getapt…het ijsje van Stijn droop langs alle kanten van de chocolade. Op zich niet erg, maar Stijn druipt dan ook… Na deze korte stop reden we door. Op de radio nog even genoten van echte Indianenmuziek. Heel apart. Beter is dan de Countryzender die al een paar dagen goed doorkomt. Zo goed dat Timo deze liedjes ook al mee begint te zingen, zucht… We aten ergens langs de weg nog wat boterhammen, en bekeken de Navajo Art kraampjes. Uiteindelijk kwamen we bij Grand Canyon NP. We stopten bij de eerste uitzichtpunten die we tegenkwamen, nog niet de mooiste, maar toch al indrukwekkend mooi. Plots zagen we twee grijsbruine vossen door de bossen lopen! Mooi om te zien, helaas niet goed vast kunnen leggen. Net op dat moment was de accu van de camera op, zul je altijd zien. In het Visitor Centre bekeken we twee filmpjes over het ontstaan van de Grand Canyon. Voor de kids wel handig, dan snappen ze het wat beter. Ondertussen was het al vijf uur en we kregen honger. De bedoeling was om naar de Maswik Lodge te rijden, maar dan moest ik toch eerst nog even mijn zonnebril gaan zoeken die ik in het filmzaaltje kwijt was geraakt. Yep, nummer 2 die iets vergeet….gelukkig lag hij er nog. Op naar het hotel. De Canyon Village is best groot, overal Verspreid liggen hotels en restaurants. Wij eten bij de Maswik Lodge. Drie keer lasagne en één keer meatloaf met groente en aardappelpuree voor mij (mmm…groente, net als thuis). Daarna wandelden we naar de Rim om de zonsondergang te bekijken. Hoe kan dat nou? Het was kwart voor acht en de zon was nog lang niet onder? Ooh, na een paar uur kwamen we erachter dat de tijd weer een uurtje teruggezet moest worden, duhhh! Stijn had weer een grote tak gevonden en samen liepen we terug naar de kamer. Timo en Stijn speelden buiten nog wat met deze nieuwe vondst. Nu zitten we weer in de lobby van het hotel, om de blog en de foto’s bij te werken, want alleen hier is wifi. Het is toch pas half negen dus tijd genoeg, uurtje verschil, hè.

Afstand: 195 km

Hotel: Recapture Lodge

Vandaag gingen we rond kwart voor negen ontbijten, ook dit keer weer buiten op het terras. We kregen eerst weer een glaasje fruit, dit keer zonder mango. Dat had Walter goed onthouden, want beide heren hadden dat gisteren laten liggen. Nu een wat minder zwaar vervolg met luchtige pannenkoekjes, stukjes walnoot en bacon. Ook weer heerlijk! Na het ontbijt deden we op ons gemak, de kids konden nog even rondlopen in de tuin en wij konden een krantje of boekje lezen. Na tien uur vertrokken we richting Bluff. Onderweg richting Durango zagen we de stoomtrein weer voorbij komen. Even nagenieten van gisteren. De route was vandaag niet zo lang. We kwamen voornamelijk door een dor, geel woestijnlandschap, eigendom van de Ute Indianen. Al om 1 uur waren we in Bluff. Een klein dorpje tegen de rotsen. Er was eigenlijk niets te doen. De kamer was ook nog niet klaar, dus gingen we bij een restaurant even wat drinken, en met zijn vieren een portie frietjes eten. Deze waren heel lekker, anders gekruid en gebakken. Hierna terug naar ons hotel. De kamer was klaar, dus konden de kids omkleden en zwemmen. Eigenlijk valt er over vandaag niet veel te vertellen. We deden de rest van de dag niets meer. Timo en Stijn hebben drie uur lang in het zwembad gelegen. Ook wij gingen zwemmen, lezen en tv kijken. ’s Avonds aten we weer bij hetzelfde restaurant, en daarna wandelden we wat rondom ons hotel. Er was een kleine speeltuin waar de kids zich tot na negen uur hebben vermaakt! Het was lekker afgekoeld ondertussen. We zagen ook nog in een schuurtje een oude Studebaker staan. Dit zijn we al vaker tegen gekomen, van die oude jaren vijftig auto’s. dat was het voor vandaag, nu kijken we een oude James Bondfilm en morgen rijden we via Monument Valley naar de Grand Canyon.

Hotel: Country Sunshine Bed and Breakfast

Vanmorgen zaten we rond 9 uur aan het ontbijt, lekker buiten op het terras. We kregen eerst een glaasje met fruit en daarna een goed gevulde omelet en een warme, verse muffin met citroen en ananas. In de tuin zitten ontzettend veel vogeltjes, die vrolijk heen en weer vliegen. We zagen verschillende spechten en kolibries. De kolibries zoemden over het terras. Dit ontbijtje was echt super! We zaten er wel vol van. Om kwart over tien reden we met de auto naar Rockwood. Dit was 5 minuutjes. Vanaf dit kleine stationnetje konden we opstappen op de Durango-Silverton Railroad. We hadden er erg veel zin in. Eenmaal in de trein was het uitzicht telkens prachtig. De trein volgde een riviertje richting Silverton. Hij reed ook langs steile afgronden. Zo boemelde deze stoomtrein een uurtje of twee-en-een-half door tot aan Silverton. We zaten in een open wagon, dus je kon lekker met je hoofd uit de trein hangen. Dat het een oude stoomtrein is, hebben we geweten! Het roet zat werkelijk overal, we kwamen min of meer zwart uit de trein. In Silverton, een oud westernstadje, was niet zo veel te zien. We hadden hier meer ‘cowboysfeer’ verwacht. Je zag nog wel de oude Main Street en een paar saloons. Nadat we hier nog een hotdog en een ijsje op hadden, was het tijd om weer terug te gaan met de trein. Om kwart over drie vertrok hij weer naar Durango. Timo en Stijn hadden op de heenweg een drinkbeker gekregen, die je tijdens de rit eindeloos mocht blijven vullen. Geen dorst gehad dus. In Rockwood stapten we weer uit, dit scheelt een uur met Durango. Het was echt superleuk om met deze Railroad mee te gaan. Vooral als je je probeert voor te stellen hoe men vroeger met deze trein mee ging om zilver en goud te zoeken. Ook zijn er langs deze route veel westerns opgenomen. Ondertussen was het al half zes geweest. We reden door naar Durango om wat te gaan eten. We zochten dit keer een Italiaan. Dit duurde wel even, maar uiteindelijk hebben we allemaal lekkere spaghetti gegeten! De borden waren weer zo vol dat we het niet op kregen. Timo en Stijn hadden geen geduld meer, zij wilden zo snel mogelijk terug naar ons huis om te kunnen spelen in de tuin. Toen we aankwamen, gingen ze ook meteen los: in de hangmat, schommelstoel, de hond aaien. En het leukste: het kampvuur mee aan maken, dennenappels erop, want die brandden goed. En met zaklampen door de tuin lopen. Wij lieten ze maar begaan. Zelf aan het bier en de koffie, boekje en Ipad erbij, en aan het lekkere dessert natuurlijk weer. Dit keer ananas en aardbeien in chocolade. Rond tien uur was het toch echt tijd om naar de kamer te gaan. Even lekker douchen om al het roet eraf te spoelen. Nu is het bijna half 12, tijd voor het bed. Het was echt een leuke dag!

Afstand: 254 km

Hotel: Country Sunshine Bed and Breakfast

Deze ochtend schrokken we om half 9 wakker! We konden maar tot 9 uur ontbijten, dus iedereen moest even vlug zijn. Gelukkig waren we op tijd en was er nog genoeg over voor ons. Rond kwart voor tien zaten we weer gepakt en gezakt in de auto. Het inladen gaat wel steeds sneller. Als eerste kwamen we langs Hole ’n The Rock. Jawel, een groot gat in een berg, met daarbij wat souvenirwinkels. Hier zijn we gewoon voorbij gereden. Na een tijdje passeerden we de grens met Colorado. Onderweg zagen we veel landbouw, en ergens bij een plaatselijke post office, dus ook veel ‘hillbillies’. Net na de middag kwamen we langs de afslag van Mesa Verde NP. Eigenlijk wilden we daar pas over twee dagen heen gaan, maar nu we toch de tijd hadden, doen we dat vandaag. We reden een heel eind het park in, en bij het Visitor Centre hebben we eerst even boterhammen en fruit gegeten. Een beetje vitaminen op zijn tijd kan geen kwaad! Hierna reden we door naar de uitzichtpunten van de ruïnes van de Pueblo Indianen. We zagen hoe ze hier hun huizen onder de rotsen bouwden. Ze woonden hier al zo’n 800 jaar geleden. Het was ook nu weer flink warm in de volle zon, en met de hikes van gisteren nog in de benen, hadden we niet zo veel zin om te wandelen. Na Mesa Verde reden we door naar Durango. We kwamen rond half vijf aan en na een snelle hap wandelden we nog wat door Durango. Een leuk stadje dat zo tegen 1900 vol moet zijn geweest met cowboys, goudzoekers en saloons. Corné kon zijn lol op met alle westernspullen, onder andere van John Wayne! We zagen ook het treinstation van de Durango Silverton Railroad. Als je dat stationnetje binnenliep hoorde je een leuk filmmuziekje, net alsof je in een pretpark was. Een paar maanden geleden bedachtten we, dat we beter geen kaarten voor deze trein konden kopen, omdat de tocht veel te lang zou zijn voor de kinderen. Maar nu ze dit zo zagen….wilden ze het toch wel. Er waren nog kaarten, dus nu gaan we morgen met de stoomtrein naar Silverton. Rond half 7 kwamen we bij de Country Sunshine B&B aan. Wat was het hier leuk!! Een echtpaar, Jodi en Walter, runt deze B&B. We hebben een mooie kamer op de benedenverdieping. In de woonkamer staan grote tafels met veel stoelen. Je kon vanalles te drinken en te eten pakken. Ze hebben 2 honden en een kat. Ze hadden voor de gasten ’s avonds nog dessert, erg lekker! Je kwam al snel in gesprek met de andere gasten: een stel uit Texas, een gezin uit Illinois. Leuk om een beetje te kletsen. Om het huis ligt een mooie tuin met hot tub, hangmatten, terras en ook een tipi! Omdat het regende, maakte Walter een kampvuur in een grote tipi. Dat vonden Timo en Stijn geweldig. En ze mochten ook marshmallows roosteren boven het vuur. Ze kregen een zaklampje om door het donker terug te kunnen lopen naar het huis. Erg spannend allemaal! Zeker als ze je laten schrikken, door het geluid van een beer na te doen! Afijn, we worden hier aardig verwend. Een prima plek!!

Hotel: Moab Valley Inn

Rond half 8 waren we wakker, alleen Stijn nog niet. Hij moest wakker gemaakt worden en het duurde ook nog wel even voor hij op gang was. Dat bleek wel bij het ontbijt, want een volle beker melk ging over de tafel en zijn kleren. Het ontbijt was goed genoeg: warme wafels, geroosterd brood. Het was wel erg druk in het ontbijtzaaltje. Het was wachten op een plekje. Na het eten waren we meteen vertrokken naar Arches NP. Eerst weer een kort bezoekje aan het Visitor Centre en nog voor tien uur stonden we bij het viewpoint van de Delicate Arch. Vanwege het warme weer besloten we om alleen de korte trails te lopen. Dit stukje was 800 m, maar met de volle zon omhoog klimmen, viel al snel tegen. Bovenop natuurlijk wel een mooi uitzicht. Daarna op naar The Devils Garden. Vanaf daar kun je lopen richting de Landscape Arch. Dit gaan we toch doen. Zonnebrand erop, genoeg te drinken mee en rustig aan. Het kwik loopt tegen de dertig graden, en het moet nog middag worden! Na ongeveer 25 minuten kwamen we bij het eindpunt. Erg mooi. Hier zochten we een lekker plekje in de schaduw. We kwamen nog andere Nederlanders tegen, waarmee we even onze reizen vergeleken hebben. Onze laatste stop was bij de Double Arch. Dit stukje lopen was goed te doen. Onder de Arch kon je koel in de schaduw zitten. En een beetje rondklimmen daar. Dat vond Stijn wel leuk. Hierna gingen we weer vlug in onze koele auto zitten. Rond twee uur waren we uit het NP. Het was maar een kort ritje terug naar Moab. De rest van de middag besteedden we aan zwemmen, dutten en niksdoen. Deze avond gingen we weer eens bij Denny’s eten. Met een volle maag nog even langs de supermarkt, voor brood en drinken. Eenmaal terug bij het hotel zaten we nog lekker buiten aan de picknicktafel in het gras. Bakkie koffie erbij, een potje kaarten. Het was nu aangenaam buiten. Rond half tien terug naar de kamer, en nog even tv gekeken.

Afstand: 251 km

Hotel: Moab Valley Inn

Eigenlijk hadden we allemaal niet zo best geslapen vanwege de warmte, dus het opstarten ging deze ochtend niet zo snel. Eenmaal aan het ontbijt, met warme zelfgebakken wafels, ging het beter. Helemaal wakker waren we toen er een soort van cowboy met baard en lang haar vlak bij ons kwam zitten: where are you from? The Netherlands. Oh, is that an Island? Hmm, juist ja.. Are there mountains? Nope, zo plat als een dubbeltje. Nou ja, je kan niet alles hebben. Om kwart voor tien gingen we op weg richting Capitol Reef NP. Hier waren we vrij snel al doorheen. Wel mooi, met al die rotsen in verschillende kleuren. Nu volgden er lange stukken weg, waarbij je ver van je af kon kijken. Net na de middag waren we al vlak bij Moab. Bij een pomp aten we nog wat boterhammen. Ook hier zagen we weer kolibries fladderen, en kleine hagedisjes kruipen. We besloten om eerst nog langs Dead Horse Point te rijden. Dit was een half uurtje. Hier zag je de Colorado River slingeren door mooie canyons. Na dit uitzicht reden we naar Moab. Eerst een supermarkt gezocht, want alles was op. Toen door naar de Moab Valley Inn. Een mooi hotel met een leuk zwembad. Tot half 7 hadden we gezwommen. ’s Avonds aten we bij de Mac, die zat toch tegenover ons hotel. Fijn om na Tropic en Torrey (2 gehuchten) weer in de ‘bewoonde wereld’ te zijn. Hierna zijn we gaan winkelen in Moab. Het is een leuk toeristisch stadje, waar ook veel Nederlanders rondliepen. Lekker rondgekeken en Corné en Timo hadden allebei nog een leren armbandje gekocht. We waren pas rond tien uur terug bij het hotel. Tijd om de droger leeg te halen, want een wasje op zijn tijd is toch wel nodig. Nu is het tijd om te gaan slapen, want morgen wordt het vroeg opstaan om te gaan wandelen in Arches NP.

Afstand:  166 km

Hotel: Red Sands Hotel

Voor de tweede keer gingen we bij Clarke’s Restaurant pancakes eten. Ze hadden er trouwens goede koffie. Vandaag gingen we tegen tien uur op weg naar onze volgende bestemming. We wisten vantevoren niet dat het zo’n mooie route zou zijn. We stopten bij het Visitor Centre van Grand Staircase-Escalante NP. Hier zijn we een hele tijd binnen geweest. Onderweg kwamen we ontzettend mooie viewpoints tegen. Wat een wijds uitzicht overal! Na een tijdje kwamen we aan in Boulder. Hier ligt het Anasazi State Museum. We bekeken hier de opgravingen van de allereerste Indianen. Ook waren er allerlei voorwerpen uit die tijd te zien. Moeilijk voor te stellen dat we op dezelfde grond stonden als de Indianen zo’n 1000 jaar geleden. Na het museum aten we aan een picknicktafel wat boterhammen. Eenmaal weer op weg klommen we steeds hoger. Het landschap veranderde telkens: rotsen, open vlaktes, bossen. We zagen ook weer een paar herten. O ja, en ook een kleine chipmunk, die plots de weg overstak….Helaas konden we hem niet meer op tijd ontwijken, erg zielig. We hadden er ook een akelig gevoel bij. Rond twee uur kwamen we in Torrey aan, nog te vroeg om in te checken in het Red Sands hotel, dus eerst maar door naar Capitol Reef NP. Dit ligt op tien minuten van ons hotel. Ook dit park was weer bijzonder mooi. Bij het Visitor Centre een plattegrond gehaald. Morgen rijden we door het park heen. In de winkel weer een nieuw magneetje gekocht voor de verzameling (van elk NP en elke stad één) en om ons schuldgevoel van de roadkill te sussen…kreeg Stijn het felbegeerde Chipmunkknuffeltje dat hij al in drie winkels gezien had. We maken nog wat mooie foto’s van de rode rotsen en gaan dan terug naar het hotel. Tijd om even te zwemmen in het overdekte zwembad. Rond half 7 hadden we toch wel honger en gingen naar Slacker’s Burger Joint om cheeseburgers te eten. Superlekker waren ze. Dit restaurantje hing vol met nummerborden. Gelukkig hadden we de camera bij ons, en konden we de verzameling van Timo bijna compleet maken. Alleen Mississippi nog. Alles nu te bewonderen op onze blog. Deze avond waren we op tijd weer op de kamer. Nog wat zitten kaarten en tv gekeken. De kids konden de slaap maar moeilijk vatten, dus benieuwd hoe fit ze morgen zullen zijn.

Hotel: Best Value Inn and Suites Bryce Canyon

Deze morgen ontbeten we in het restaurant naast ons hotel. We hadden free breakfast, dwz pannenkoeken. Dit vult de maag nogal. De kids hadden aan 1 pancake genoeg. Wij konden er bijna 2 op. Pfff… Hierna gingen we op weg naar Bryce NP. Het weer was goed: droog en een waterig zonnetje. Op de heenweg zagen we weer een aantal herten, ook een kleine bambi! We gingen naar Sunset Point. Van hieruit liepen we de Navajo Trail. Een flinke afdaling tussen de Hoodoos, de stenen torens van Bryce. Eenmaal beneden stonden we tussen de hoge bomen die hier tussen de hoge rotsen groeiden. Een heel apart gezicht. De zon kwam nu goed door, dus de vesten konden al snel uit. De route was na de afdaling een heel stuk vlak, aan het einde ging hij weer omhoog. We moesten natuurlijk weer wel bovenaan uitkomen. Een flinke klim omhoog, regelmatig even stoppen , maar het is ons gelukt! Bij Sunrise Point aangekomen liepen we terug naar de auto. De hele lengte van onze wandeling was 4,6 km. Iedereen vond het leuk en we hebben mooie foto’s gemaakt. Toen reden we naar het ‘einde’ van het park. Van hieruit stopten we bij alle uitzichtpunten, oa bij de Natural Bridge. Ook bij het Visitor Centre weer even gestopt voor de nodige sanitaire stop en het kentekenspotten. Op de terugweg keken we nog rond bij de Ruby’s Inn. Hier was een grote souvenirwinkel, waar ze ook Indian dingen verkochten. Lekker rondgeneusd en toen aan de overkant een ijsje gegeten. Rond half 4 waren we terug bij onze kamer. Een tijdje genikst en gedoucht. We aten deze avond een endje verderop bij een subway, oven roasted chicken. Overal staan de calorieën op, en het bleek dat we best gezond gegeten hadden! Vergeleken met een Big Mac dan, dat scheelde de helft. Timo en Stijn waren ook lekker melig, dat krijg je met al die frisdrank die ze zelf mogen tappen en mixen: dr. Pepper-cola-diet coke-sprite. En nog een keer navullen… Deze avond rustig aan gedaan, tegen acht uur waren we terug en nu kijken we Ice Age 3.

Afstand: 144 km

Hotel: Best Value Inn and Suites Bryce Canyon

Deze dag doen we het rustig aan. We ontbijten rond half tien. Jammer voor Stijn dat de aardbeien op waren. Tegen half elf vertrekken we richting Bryce NP. Het eerste gedeelte van de route gaat weer door Zion NP. Na een tijdje komen we in de buurt. We rijden eerst nog door Red Rock Canyon, en vervolgens naar Tropic. Al om 1 uur waren we bij het hotel, de kamer was helaas nog niet klaar. We hingen eerst nog even rond bij het hotel en de supermarkt. Maar in Tropic ( 1 straat) valt niks te beleven. We besloten om toch maar vast naar Bryce te rijden. Hier gingen we naar een paar mooie uitzichtpunten, zoals Bryce Point en Inspiration Point. Echt wandelen doen we nu nog niet, dit bewaren we voor morgen. Het weer is er ook niet naar. Het regent regelmatig en het is aan de frisse kant. Morgen zijn de voorspellingen wat beter. We zien weer een hert, en ook een aantal lieve, kleine chipmunks! Terug bij het hotel doen we even niets. Daarna aten we bij Clarke’s. De kids beginnen al aardig Amerikaans te praten. Timo ratelt de hele dag in het Engels, en niet eens zo slecht. Stijn kan in het restaurant ook al om een paar rietjes vragen. Oké, nadat wij de zin voorgezegd hadden, maar het komt er vloeiend uit. Vanavond op tijd naar bed.